Sed quot homines, tot sententiae;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Duo Reges: constructio interrete. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Tria genera bonorum;

Sed haec in pueris; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Cur iustitia laudatur? Ne discipulum abducam, times.

Quae cum essent dicta, discessimus.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ita prorsus, inquam; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quid nunc honeste dicit? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Sed plane dicit quod intellegit. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Iam in altera philosophiae parte. Sed haec omittamus;

Ad eos igitur converte te, quaeso. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur.

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Ego vero isti, inquam, permitto. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.